Sawicki Bazyli Jakub (ok. 1667–1717), profesor filozofii Uniw. Krak., archidiakon kolegiaty św. Anny w Krakowie. Pochodził z woj. ruskiego.
S. studiował sztuki wyzwolone w Uniw. Krak., latem 1694 uzyskał stopień bakałarza, w r. 1696 doktorat filozofii (współpromowanym kolegom poświęcił utwór Ara palladis Craciae in capitolio philosophici honoris erecta…, Kr. 1696). Jako docent extraneus rozpoczął jeszcze latem t.r. wykłady na Wydz. Filozoficznym, podjął też wtedy studia teologiczne. Słuchał wykładów Piotra Praczlewica z teologii spekulatywnej i w r. 1697 przedstawił z tego zakresu tezy pt. Theologiae speculativae conclusiones… (Kr.), oparte na założeniach tomistycznych. W r. 1699 jako audytor 3-letniego kursu teologii moralnej wziął udział w publicznej dyskusji nad tezami profesora tegoż kursu Józefa Wiśniowskiego „Hexastylium theologicum in fundamentis Obłąmkovianae liberalitatis […] seu conclusiones ex tractatibus theologiae moralis…” (Kr. 1699). Od r. 1698 profesor w Szkołach Nowodworskich, uczył S. kolejno w klasie gramatyki, od r. 1701 poetyki, następnie retoryki i w l. 1706–9 dialektyki. Dn. 21 III 1701 wystawiony został przez uczniów Szkół Nowodworskich dramat pasyjny w 3 aktach pióra S-ego Dolor Christi in Cruce patientis…. W dramacie tym, napisanym najwidoczniej pod wrażeniem wybuchu wielkiej wojny północnej, wyraził S. poprzez liczne alegorie tęsknotę świata za trwałym pokojem (zachował się drukowany program sztuki). W l. 1703–4 był S. seniorem szkoły św. Floriana, od r. 1705 pełnił obowiązki seniora Bursy Siginiusa. Inkorporowany 8 VII 1709 do Kolegium Mniejszego, powrócił do zajęć na Wydz. Filozoficznym, wkrótce objął nadto stanowisko syndyka uniwersyteckiego (był nim m.in. także w r. 1711, kiedy to prawdopodobnie bronił interesów Uniwersytetu na sejmie w Warszawie). Powołany w r. 1713 na członka Kolegium Większego otrzymał katedrę filozofii z fundacji Grzegorza Prewancjusza Władysławskiego z obowiązkiem wykładania kursu filozofii arystotelesowskiej, jednocześnie opłacany jako profesor królewski. Z prezenty Uniwersytetu uzyskał 14 III 1714 godność kanonika kolegiaty św. Anny w Krakowie i prawdopodobnie w t.r. został penitencjarzem z fundacji Radymińskiego w kościele Mariackim, nadto w półr. zim. 1714/15 pełnił urząd prepozyta Kolegium Większego. Z początkiem 1716 r. otrzymał probostwo w Polance (niedaleko Oświęcimia), w kilka miesięcy później został kaznodzieją kolegiaty św. Anny, a 19 X t.r. objął w niej godność archidiakona. W półr. zim. 1716/17 sprawował obowiązki dziekana Wydz. Filozoficznego, używał wtedy tytułu sekretarza królewskiego. Zmarł nagle 9 V 1717 w Krakowie i został pochowany w kościele św. Anny.
Estreicher; Słown. Pol. Teologów Katol., IV; Leniek, Książka pamiątkowa Gimn. św. Anny, s. C; Targosz K., Teatr Szkół Nowodworskich w Krakowie w XVII w., „Pam. Teatr.” R. 25: 1976 z. 1–2 s. 24–5, 28–9; – Plucieński F. H., Medela ad perennem gloriae vitam, Kr. 1717; Statuta nec non liber promotionum; Włoszkiewicz F. M., Bellona pacatior, Pallas Iagellonica probatos in arena literaria athletas […] laureis philosophicis coronans, Kr. 1716; – Arch. kolegiaty św. Anny w Kr.: Liber mortuorum I (1714–1815) k. 2; Arch. UJ: rkp. 65 s. 684, 690–691, 723, 725, rkp. 73 s. 127, rkp. 75 s. 288, rkp. 76 s. 293, rkp. 90, 91 s.106, 109, 112; B. Jag.: rkp. 3316, 5359.
Wanda Baczkowska